Izrael – Światowe Centrum Handlu Ludzkimi Organami

// poniższy tekst jest tłumaczeniem a’Google z linku
http://xn—-8sbeybxdibygm.ru-an.info/%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%B8/%D0%B8%D0%B7%D1%80%D0%B0%D0%B8%D0%BB%D1%8C-%D0%BC%D0%B8%D1%80%D0%BE%D0%B2%D0%BE%D0%B9-%D1%86%D0%B5%D0%BD%D1%82%D1%80-%D0%BF%D0%BE-%D1%82%D0%BE%D1%80%D0%B3%D0%BE%D0%B2%D0%BB%D0%B5-%D1%87%D0%B5%D0%BB%D0%BE%D0%B2%D0%B5%D1%87%D0%B5%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%BC%D0%B8-%D0%BE%D1%80%D0%B3%D0%B0%D0%BD%D0%B0%D0%BC%D0%B8/

23 lutego 2019

W Turcji, ma miejsce naprawdę szokujące wydarzenie, Turcy nieludzko usuwają narządy od dzieci syryjskich imigrantów, gdy są jeszcze żywe.

Następny film, który został wcześniej usunięty z YouTube, pokazuje dziewczynę w wieku około trzech lat. Dziewczyna krzyczy, jakby wiedziała, co się stanie, gdy dwóch demonicznych ludzi niesie ją w ramionach , podobno inni Turcy są demonami w pokoju, aby usunąć narządy. W tym pokoju znajduje się wiele worków na śmieci z częściami ciał z ciał innych dzieci zabitych w ten sam sposób.
Libańska gazeta ad-Diyar poinformowała, że ​​władze tureckie transportowały małe dzieci i rannych Syryjczyków wjeżdżających do Turcji w szpitalach w Antalyi i Iskenderun w samochodach kontrolowanych przez turecką policję i agencje wywiadowcze.

U rannych Syryjczyków po znieczuleniu organy ciała są usuwane, a następnie zabijane i pozostawione do pochowania na granicy z Turcją lub gdzie indziej.

Według gazety w krajach europejskich handel ten jest od dawna znany. Rzeczywiście, syryjscy lekarze, którzy przybyli z Niemiec , Francji i Belgii, aby zająć się rannymi, stwierdzili, że jedzie do tureckich szpitali, ale napotykają przeszkody w gromadzeniu dodatkowych informacji.

Gazeta ad-Diyar podkreśla, że ​​FSA, Ext Federal Security Service powoduje masowe bombardowania w syryjskich szpitalach, niszcząc sprzęt medyczny i zapasy. Dlatego Syryjczycy z regionu Aleppo lądują w tureckich szpitalach, ignorując niebezpieczeństwo.

Nie wiemy jednak, w jaki sposób FSA, we współpracy z niektórymi syryjskimi karetkami pogotowia ratunkowego , transportuje rannych do tureckich szpitali, w których odbywa się pobieranie narządów i handel nimi. Wiele znalezionych ciał nie ma narządów, takich jak oczy, nerki itp.

H ad-Diyar, pokazuje, że niektórzy tureccy lekarze potwierdzili, że spośród 60 000 rannych cywilów i żołnierzy sprowadzonych do Turcji narządy zostały usunięte z 15 622 osób. których ciała odesłano z powrotem do Syrii w celu pochowania.

We wrześniu 2009 r. Nowojorska policja zneutralizowała gang przestępców, Żydów według narodowości, którzy handlowali porwaniem i handlem narządami. Rabin Levi-Yitzhak Rosenbaum z Brooklynu (Nowy Jork) został mianowany przywódcą tego etnicznego gangu przestępczego, nazywany „Kosher Nostra” („koszerny biznes”).
Badanie przeprowadzone przez Interpol ujawniło, że dzieci algierskie zostały uprowadzone w miastach położonych w zachodnich regionach Algierii . Następnie zostali przetransportowani do Maroka, gdzie miejscowi „chirurdzy” usunęli nerki od dzieci. Następnie wybrany „materiał” został przemycony za granicę i do Izraela, gdzie został sprzedany w cenie od 20 do 100 tysięcy dolarów za nerkę.
W rezultacie pięciu amerykańskich rabinów, trzech burmistrzów miasta i dwóch członków Zgromadzenia Ustawodawczego w New Jersey zostało aresztowanych przez funkcjonariuszy FBI. Aresztowania były wynikiem dwuletniego „międzykontynentalnego” dochodzenia – od Stanów Zjednoczonych po Szwajcarię i Izrael – licznych przypadków korupcji, szantażu politycznego, prania pieniędzy i handlu narządami ludzkimi.

ŻYDZI I CZARNA TRANSPLANTOLOGIA.
Medyczne znaczenie okupacji Ukrainy: „zasoby ludzkie” organów „ukraińskich Gojów”?

Według Bloomberga pobrano organy od „Gojów” z Azerbejdżanu, Białorusi, Brazylii, Mołdawii, Nikaragui, Peru, Rumunii, Turcji, Uzbekistanu, Ukrainy, Filipin, Południowej Afryki, Ekwadoru W 2009 r. Ukraiński pisarz Wiaczesław Gudin oskarżył Izrael o porwanie 25 tys. Ukraińskie dzieci oraz w pobliżu ambasady Izraela w Kijowie odbyła się masowa demonstracja pod hasłem: „Ukraina to nie Strefa Gazynie możesz nas schwytać. ” W 2015 r. Szef społeczności żydowskiej w Charkowie Eduard Chodos powiedział, że głównym rezultatem „rewolucji godności” jest to, że „306 deputowanych Rady Najwyższej ma prawo do obywatelstwa izraelskiego. Tacy są prezydent, premier i mówca. ” Na tym tle gwałtownie wzrosła liczba narządów od oszukanych obywateli byłej Ukrainy. 3 grudnia 2009 r. W Kijowie głośno oskarżono o porwanie ukraińskich dzieci. Ukraiński filozof i pisarz Wiaczesław Gudin na spotkaniu akademii oskarżył Izrael o to, że w ciągu dwóch lat ponad 25 tysięcy ukraińskich dzieci padło ofiarą „polowania na narządy”.

Na poparcie swoich słów Gudin opowiedział historię obywatela Ukrainy, który udał się do Izraela w poszukiwaniu 15 ukraińskich dzieci adoptowanych przez miejscowe rodziny. Według źródła nie można było znaleźć dzieci, a ślady śledztwa doprowadziły go do izraelskich szpitali. Dzieci zdawały się wyparować. Nigdzie ich nie ma, najnowsze dokumenty z ukraińskich dzieci giną w … szpitalach. Goodin powiedział, że tego rodzaju informacje powinny być dostępne dla wszystkich Ukraińców, aby znali prawdę. Co stało się z dziećmi, które to zrobiły i dochodzenie powinno było się zorientować, jednak śledztwo nie zostało przeprowadzone przez oficjalne organy, wiadomość na izraelskich stronach została skasowana.

UKRAINA, 2007. W 2007 r., Po wybuchu skandalu na Ukrainie, winowajcą był obywatel Izraela Michael Zis, oskarżony o „czarną” transplantologię. Zis został zatrzymany 13 października 2007 r. W Doniecku na wniosek funkcjonariuszy organów ścigania, którzy oskarżyli go o rekrutację dawców do przeszczepiania narządów ludzkich. Jednak ten żydowski „biznesmen” został zabrany do Izraela po interwencji Julii Tymoszenko , a po przybyciu do Tel Awiwu Zis został zwolniony. Należy zauważyć, że żydowska „czarna transplantologia” ze wspólnikami do tego czasu „napełniła już rękę” Serbami i Palestyńczykami.

1998-2008, SERBIA, KOSOWO. Od kilkudziesięciu lat Izrael jest aktywnie zaangażowany w „szeroko znany w wąskich kręgach” i rynku transplantologii, który jest zamknięty dla publiczności, gdzie można zmienić „zużyty narząd” za dobrą opłatą i bez kolejki. Rynek ten był szczególnie aktywny w latach 1998–1999. przejęte organy zostały wysłane przez Serbów, co było osobiście wplątane przez „lidera Partii Demokratycznej Kosowa” Hashima Thaci, który otrzymał przydomek „Wąż” za swoje okrucieństwo, a następnie został „premierem”.

„Prawa cara”: rabin z osady Icchhar zezwolił na zabijanie Gojów i ich dzieci
9 listopada 2009, 07:41
W swojej nowej książce szef jesziwy „Od Yosef Hai” Icchak Shapiro pyta: „Kiedy Żydowi wolno zabijać Gojów (nie-Żydzi) ? ”i odpowiada: prawie zawsze. Nawet jeśli mówimy o bardzo małych dzieciach.
O książce „Torat Melekh” („Prawa króla”), wydanej w osadzie Icchhar, mówi dziś gazeta „Maariv” (autor artykułu: Roy Sharon). O tej skandalicznej książce wspominano także dziś w porannej recenzji prasowej stacji radiowej Kol Israel.

Książki „Prawa cara” nie można znaleźć na półkach zwykłych sklepów ani w katalogach materiałów drukowanych, jednak już uzyskała pozytywne recenzje od liderów prawicowego obozu, pisze Maariv. Na pierwszej stronie książki publikowane są recenzje rabinów Icchaka Ginzburga, Dow Liora, Jacka Józefa i innych.

Ta praca jest dystrybuowana przez Internet, można ją również kupić w jesziwie, której przewodniczy Icchak Shapiro. Według Maarivy taca z tą książką jest wyświetlana podczas publicznych wydarzeń organizowanych przez wspólnotę religijną. W szczególności pod koniec ubiegłego tygodnia został sprzedany w Jerozolimie podczas wiecu z okazji 29. rocznicy zabójstwa rabina Meira Kahane. 230-stronicowy „Przewodnik zabijania” (jak nazywa się tę książkę w Maariva)

Ma’ariv zauważa, że ​​autor potwierdza swoje wnioski cytatami z Tanacha i Kodeksu Prawa Żydowskiego. Korzysta z pracy rabina Szaula Izraela i Cooka.

Autor zaczyna od przypomnienia, że ​​istnieje zakaz zabijania Gojów, ale wkrótce zaczyna rozważać sytuacje, w których jest to dozwolone. Przypomina, że ​​Żyd musi monitorować przestrzeganie Siedmiu Przykazań synów Noego. „Kiedy zabijamy Goja, który naruszył przykazanie, nie ma na to zakazu” – pisze autor i podkreśla, że ​​morderstwo w tej sprawie jest możliwe tylko po wydaniu odpowiedniego orzeczenia sądowego.

Zabójstwo nie-Żyda, według rabina, jest również możliwe, jeśli „stanowi zagrożenie dla narodu IzraelaCo więcej, należy zabić „goya”, nawet jeśli chodzi o „nie-żydowskiego sprawiedliwego człowieka na świecie, który nie jest winny sytuacji.”

Rabin mówi również, że nie-Żyd może zostać zabity, jeśli zabije Żyda.

Wreszcie, Yitzhak Shapiro rozważa sytuacja, w której wolno zabijać „dzieci złoczyńców”. Mówi, że można to zrobić, jeśli jest to jasne: gdy dorosną, nie będą w stanie wzmocnić narodu żydowskiego. Dozwolone jest zabijanie dzieci przywódców nieżydowskich w celu zwiększenia presji na ich rodziców, stwierdził w swojej książce

Maariv gazeta Twierdzi, że Icchak Shapiro nigdy nie używa słowa „Arab” lub „Palestyńczyk”. Ale w publikacji w gazecie znajduje się zdanie: „Ten, kto jest w temacie, zrozumie”.

Publikacja w Maarive wywołała już ożywioną dyskusję na izraelskich forach internetowych. Niektórzy komentatorzy oskarżają dziennikarzy o tę publikację o podżeganie do nienawiści do religijnych Żydów . Inni twierdzą, że rabin Icchak Shapiro mówi tylko w swoim własnym imieniu, a niewielu wierzących Żydów zgadza się z jego wnioskami.

Chociaż gazeta Maariv twierdzi, że książkę Icchaka Shapiro można zamówić online, nie jest to takie proste. Jesziwa „Od Yosef Hai” nie ma strony internetowej. W bibliotekach internetowych z literaturą religijną w języku hebrajskim rzeczywiście znajduje się książka „Torat Melekh”, ale ma ona także innych autorów, tom i treść.

Były minister bezpieczeństwa wewnętrznego i były szef Shabak Avi Dichter powiedział dziś w Radio Sieve Bet, że organy ścigania są zobowiązane do zbadania działalności rabina Icchaka Shapiro i podjęcia odpowiednich działań.
Źródło „Law of the King” – http://palm.newsru.co.il/israel/09nov2009/tora_001.html

Lekcje z rzeczywistości – odkłamywanie zakłamanej historii – cz. 1b – ZSRR

Polskę dzielono nie w Kancelarii Rzeszy, lecz na Kremlu. Był przy tym obecny Stalin, a nie Hitler — niemniej właśnie Hitlera obarcza się odpowiedzialnością za rozpętanie wojny, a Stalin uchodzi za niewinną ofiarę i wyzwoliciela Europy Wschodniej.

Stalin dopiął swego: w konflikcie wojennym zachodnie nacje wyniszczały się wzajemnie, bombardując swoje miasta i fabryki, a on zachował neutralność, czekając na odpowiedni moment. Gdy wreszcie sam popadł w tarapaty, natychmiast otrzymał od Zachodu wszelką niezbędną mu pomoc.
Zachód przystąpił do wojny stając w obronie Polski, by w 1945 roku oddać ją Stalinowi w jasyr, wraz z całą Europą Wschodnią i częścią Niemiec. Ale nic nie zdoła zachwiać wiary Zachodu w to, że jest zwycięzcą II wojny światowej.
Hitler popełnił samobójstwo. Stalin został nieograniczonym władcą potężnego antyzachodniego imperium, stworzonego dzięki pomocy samego Zachodu. Nawet po śmierci zachował opinię człowieka prostego, naiwnego i ufnego, podczas gdy Hitler wszedł do historii jako diabelski zbrodniarz.

Czy Stalin zamierzał przestrzegać postanowień paktu Ribbentrop–Mołotow?

Oddajmy mu głos: „Zagadnienie walki […] należy rozpatrywać nie z punktu widzenia sprawiedliwości, lecz z punktu widzenia wymagań sytuacji politycznej w danej chwili, z punktu widzenia politycznych potrzeb partii w każdej konkretnej sytuacji”.[40]
I jeszcze jedna wypowiedź: „Wojna jest w stanie podważyć i wywrócić wszelkie możliwe porozumienia”.[41]
Partia, na której zjazdach Stalin przemawiał, doskonale rozumiała swoich przywódców i dawała im odpowiednie prerogatywy: „Zjazd specjalnie podkreśla, że KC upoważniony zostaje do zerwania w każdej chwili wszystkich traktatów pokojowych zawartych z państwami imperialistycznymi i burżuazyjnymi, jak również do wypowiedzenia im wojny”.[42] Tego postanowienia partii nigdy nie odwołano. Kiedy miał nastąpić ów czas wypowiadania aliansów? Raz jeszcze Stalin: „Bardzo wiele zależy od tego, czy uda się nam odwlec wojnę ze światem kapitalistycznym, która jest nieunikniona […] do chwili, kiedy kapitaliści pokłócą się między sobą”.[43] „Decydującą bitwę można uważać za zupełnie dojrzałą, jeżeli wszystkie wrogie nam siły klasowe.
dostatecznie uwikłały się w sprzecznościach, są dostatecznie skłócone ze sobą, dostatecznie osłabione walką, która przerasta ich siły”.[44]
Stalin gorąco pragnął, by „kapitaliści pożarli się jak psy”[45]; pakt Ribbentrop–Mołotow stwarzał właśnie dogodną sytuację. „Prawda” zachłystywała się ze szczęścia: „Zatrzęsły się podstawy świata, ludzie i narody tracą grunt pod nogami. Na niebie gorzeją łuny pożarów, a huk armatni wstrząsa morzami i kontynentami. Mocarstwa i państwa rozsypują się, jak puch na wietrze… Jakie to wspaniałe, jakie cudowne i piękne, kiedy drżą fundamenty świata, giną potęgi i upadają majestaty”.[46] „Każda taka wojna przybliża nas do szczęśliwych czasów, kiedy ludzie nie będą się wzajemnie zabijać”.[47]

O nastawieniu radzieckich komunistów do paktu o nieagresji wspominał późniejszy marszałek Związku Radzieckiego Leonid Breżniew. Po latach opisał zebranie agitatorów partyjnych w Dniepropietrowsku w 1940 roku:
„— Towarzyszu Breżniew, powinniśmy wyjaśniać, że ta sprawa nieagresji to serio, a kto temu nie wierzy, ten prowadzi prowokacyjne dyskusje. Ale naród nie bardzo ufa. Co więc mamy robić? Wyjaśniać czy nie?
Czasy były dosyć trudne, na sali siedziało czterysta osób, wszyscy czekali, co odpowiem, a nie mogłem długo się zastanawiać.
— Bezwzględnie trzeba wyjaśniać — powiedziałem. — Będziemy, towarzysze, wyjaśniać dotąd, aż z Niemiec faszystowskich nie zostanie kamień na kamieniu”.[49]

Według Stalina czas, gdy „z Niemiec hitlerowskich nie pozostanie kamień na kamieniu” miał nastąpić w 1942 roku. Ale niespodziewanie szybka klęska Francji i zaniechanie przez Hitlera inwazji na Wielką Brytanię (radziecki wywiad wojskowy wiedział o tym pod koniec 1940 roku) pokrzyżowały plany Stalina. Datę wyzwolenia Europy przesunięto z lata 1942 na lato 1941.

Dlatego Nowy Rok 1941 witano hasłem: POWIĘKSZYMY LICZBĘ REPUBLIK W SKŁADZIE ZSRR!

Nie, radzieccy przywódcy nie myśleli o obronie. Nie mieli zamiaru wznosić fortyfikacji i umocnień. Byli przekonani, że Niemcy, zaangażowani już na Zachodzie, nie zdecydują się na otwarcie frontu wschodniego. Wiedzieli, że wojna na dwa fronty byłaby dla Hitlera samobójstwem.
Przed wojną „Prawda” nigdy nie apelowała o wzmacnianie obrony. Ton artykułów był zgoła odmienny:
„Wielki jest nasz kraj: ziemski glob musi obracać się pełne dziewięć godzin, by cała nasza ogromna ojczyzna radziecka wkroczyła w nowy rok swoich zwycięstw. Nastanie taki czas, że będzie krążył nie dziewięć godzin, lecz okrągłą dobę. […] I kto wie, gdzie nam wypadnie spotykać Nowy Rok za pięć lub dziesięć lat: pod jaką szerokością, na którym radzieckim południku?”.[51]
Im bliższa była data radzieckiej agresji na Europę (6 lipca 1941 roku), tym bardziej przejrzyste stawały się artykuły „Prawdy”:
„Rozdzielcie waszych wrogów, spełnijcie chwilowo ich żądania, po czym rozbijcie każdego z osobna, nie pozwalając by się zjednoczyli”.[52]

W tej sytuacji Hitler uznał, że nie może dłużej zwlekać. Postanowił uderzyć pierwszy, i tym samym uniknąć groźby ciosu w plecy. Lecz choć rozpoczął wojnę w okolicznościach najdogodniejszych z możliwych, był z góry skazany na porażkę.

Tylko jeden kraj może wyjść zwycięsko z generalnego konfliktu: Związek Radziecki.[53]
A. HITLER

W Związku Radzieckim wszystko co ma jakikolwiek zwi
ązek z początkiem II wojny światowej okrywa nieprzenikniony mrok tajemnicy państwowej. Spośród licznych i straszliwych sekretów jeden strzeżony jest szczególnie pilnie: data przystąpienia ZSRR do wojny.

Przez wszystkie powojenne lata oficjalna radziecka historiografia głosiła, że tym dniem był 22 czerwca 1941. Komunistyczni historycy wymyślili niezliczone legendy o dniu 22 czerwca, o tym jak hitlerowcy napadli na pokojowo usposobiony kraj… Gdyby dać wiarę tym wymysłom, można by pomyśleć, że Związek Radziecki nie przystąpił do wojny dobrowolnie, lecz został wciągnięty siłą.
Aby utrwalić swoją wersję, radziecka propaganda wsparła tę datę dodatkowymi argumentami: wymyślono „okres przedwojenny”, obejmujący dwa lata poprzedzające 22 czerwca, a także rozpowszechniono mityczną zbitkę „1.418 dni wojny”, na wypadek gdyby komuś przyszło do głowy policzyć samemu.
„Okresu przedwojennego” nie było, został wymyślony dla potrzeb propagandy. Dość przypomnieć, że właśnie w „okresie przedwojennym” wszyscy europejscy sąsiedzi ZSRR padli ofiarą jego agresji.[54] Związek Radziecki, który w 1939 roku ogłosił neutralność, podbił niebawem terytoria o łącznej liczbie ludności przekraczającej 23 miliony.
Armia Czerwona i NKWD dokonywały na zagarniętych terenach straszliwych zbrodni. Radzieckie obozy koncentracyjne wypełnione były żołnierzami i oficerami z wielu krajów Europy. Oficerów likwidowano całymi tysiącami, nie tylko Polaków w Katyniu. Jakiż to neutralny kraj przetrzymuje i rozstrzeliwuje w „okresie przedwojennym” tysiące jeńców?
Zadziwiająca sprawa: Niemcy napadły na Polskę, więc uznano, że rozpętały wojnę. Związek Radziecki uczynił to samo i w tym samym miesiącu, a mimo to nie uchodzi za najeźdźcę. Co więcej, uważa się, że w latach 1939–1941 nie brał w tej wojnie udziału.

Polski żołnierz, który broniąc swego kraju zginął w walce z Armią Czerwoną uchodzi za uczestnika i ofiarę II wojny światowej, a radzieckiego żołnierza, który go zabił uznaje się za „neutralnego”. Jeżeli w tej samej bitwie zginął żołnierz radziecki, oznacza to, że został zabity w czasie pokoju — w „okresie przedwojennym”.
Niemcy opanowały Danię, i choć do wielkich bitew nie doszło, był to akt wojny. ZSRR również podbił bez walki trzy państwa bałtyckie, porównywalne pod względem położenia geograficznego, ludności, kultury i tradycji z Danią. Ale nikt tego nie uznał za wojenną napaść.
Niemcy zagarnęły Norwegię — i jest to kontynuacja agresji. Ale zanim do tego doszło, Związek Radziecki przelał morze krwi w sąsiedniej Finlandii.
W „okresie przedwojennym” setki tysięcy radzieckich żołnierzy poległo w toku zażartych walk. Straty armii niemieckiej w tym czasie były znacznie mniejsze.
Wszystkie te działania Armii Czerwonej określa się oficjalnie jako „umacnianie bezpieczeństwa zachodnich rubieży”. Bzdura. Granice Związku Radzieckiego były bezpieczne, kiedy na zachodzie istniał kordon neutralnych państw, a Niemcy znajdowały się za kordonem.
Z drugiej strony, jeżeli agresję na sześć ościennych państw — Polskę, Finlandię, Litwę, Łotwę, Estonię i Rumunię — nazywamy „umacnianiem bezpieczeństwa granic”, to dlaczego nie mówimy, że Hitler też tylko pragnął zabezpieczyć się od wschodu.

Słyszę głosy sprzeciwu: przecież Stalin w „okresie przedwojennym” nie prowadził ciągłych działań militarnych, tylko pojedyncze agresje. Poza tym Związek Radziecki formalnie nie wypowiedział wojny żadnemu państwu. No dobrze, a czy Hitler postępował inaczej?
Dzień 22 czerwca 1941 jest zwykłą datą w historii wojen. W tym dniu siły zbrojne jednego państwa rozpoczęły ofensywę na armię innego państwa w ramach trwającego globalnego konfliktu, w którym oba państwa od dawna uczestniczyły. Nie ma żadnego powodu, by rozpoczynać historię wojny od chwili, gdy obce wojska wkroczyły na terytorium Związku Radzieckiego, który udaje niewinną ofiarę. Przywołajmy na pamięć wszystkie naprawdę niewinne ofiary, które padły w „okresie przedwojennym” pod bagnetami „wyzwoleńczej” Armii Czerwonej.

Zacznijmy pisać historię tej wojny od zdradzieckiej napaści na skrwawioną Polskę, która w nierównej walce próbowała powstrzymać marsz Hitlera na wschód. Zacznijmy pisać historię tej wojny ni66e od 22 czerwca 1941 roku, lecz od dnia, w którym Stalin postanowił ją rozpocząć.

cdn

[40] — Przemówienie na posiedzeniu Komitetu Wykonawczego Kominternu dnia 22 stycznia 1926 r., [w:] Stalin, op. cit., t. 8, s. 13.
[41] — „Prawda”, 15 września 1927.
[42] — Uzupełnienie do rezolucji „W sprawie wojny i pokoju na VII zjeździe RKP(b)”, marzec 1918, [w:] „KPZR w rezolucjach i uchwałach”, t. 1, Warszawa 1956, s. 457.
[43] — Sprawozdanie polityczne KC na XV zjeździe WKP(b), grudzień 1927, [w:] Stalin, op. cit., t. 10, s. 286.
[44] — Stalin, „O podstawach leninizmu”, op. cit., t. 6, s. 161.
[45] — „Prawda”, 14 maja 1939.
[46] — „Prawda”, 4 sierpnia 1940.
[47] — „Prawda”, 18 sierpnia 1940.
[48] — S. Kriwoszein, Ratnaja byt, Moskwa 1962, s. 8.
[49] — L. Breżniew, „Mała ziemia”, Warszawa 1978.
[50] — „Prawda”, 1 stycznia 1941.
[51] — Ibid.
[52] — „Prawda”, 4 marca 1941.
[53] — Rozmowa z Lordem Halifaxem, Obersalzburg, 19 listopada 1937.