• wojna nigdy się nie zmienia …

dym i lustra

Tag Archives: bankierzy

Lekcje z rzeczywistości – lekcja 4: Morgan, Rothschild, Rockefeller, Warburg i Hitler, S.A. (cz.2)

29 Środa Kwi 2015

Posted by dymilustra in cykl Lekcje z rzeczywistości, Historia XX/XXI w, Świat

≈ 1 komentarz

Tagi

2 WŚ, Adolf Hitler, banki, bankierzy, Europa, FED, Lekcje z rzeczywistości, Morgan, Niemcy, Rockefeller, Rothschild, USA, Warburg, żydzi

29.04.2015

Pomoc Wall Street dla nazistowskich Niemiec

30 stycznia 1933 roku Hitler otrzymał nominację na urząd kanclerza Niemiec. Niemcy nie tylko całkowicie wyszły z gospodarczej katastrofy hiperinflacji z 1923 roku, ale w świecie targanym ostrą recesją gospodarczą bardzo szybko zaczęły nadrabiać starty. W sytuacji, gdy niemiecka gospodarka musiała ponosić gigantyczne koszty związane ze spłatą reparacji wojennych, Niemcy z zadziwiającą wszystkich szybkością zdołały wyposażyć największą w Europie siłę militarną, by 1 września 1939 roku rozpocząć II wojnę światową. Na to wszystko potrzebowały zaledwie sześciu lat! W tym czasie najpotężniejsze na świecie Stany Zjednoczone wciąż, jak gdyby grzęznąc w bagnie, boleśnie zmagały się z recesją gospodarczą. Trwało to do roku 1941, kiedy bezpośrednio przystąpiły do wojny: dopiero wtedy sytuacja gospodarcza zaczęła zmieniać się na lepsze.

Niemcy w ciągu sześciu lat zakończyły proces odbudowy gospodarczej i przygotowań do wielkiej wojny. Gdyby nie kolosalna pomoc szerokim strumieniem napływająca z zagranicy nic takiego nie mogłoby się wydarzyć. Jeśli jednak owa zagraniczna pomoc nie miała służyć rozpętaniu wojny, to czemu? Trudno znaleźć inne logiczne wyjaśnienie.

W rzeczywistości Wall Street od początku była głównym źródłem kapitałów dla nazistowskich Niemiec. Jeszcze w 1924 roku, zaraz po tym, jak wygasła niemiecka hiperinflacja, bankierzy z Wall Street zaczęli opracowywać plany dotyczące pomocy Niemcom w przygotowaniu armii do wojny. Zarówno plan Dawesa z 1924 roku, jak i plan Younga z roku 1929 służyły realizacji tego celu – zwłaszcza ten pierwszy doskonale odpowiadał planom ekonomistów ze Sztabu Generalnego armii niemieckiej (1).

Zależny od Morgana prezes General Electric, Owen Young, oraz stworzone przez Roosevelta United European Investors stanowiły najważniejszą tarczę finansową. Ten sam Owen Young doprowadził do powstania Bank for International Settlements (BIS Bank Rozrachunków Międzynarodowych), który usprawnił współpracę pomiędzy bankierami. Zgodnie z tym, co pisał znany historyk Carroll Quigley, jeden z nauczycieli Clintona, ów bank „poprzez stworzenie światowego systemu finansowego sprawuje nad światem kontrolę. Jest to kontrola małej grupki ludzi, którzy mają dość siły, by zawładnąć systemem politycznym i gospodarczym świata (2).

W latach 1924-1931, wykorzystując dwa powyższe plany (Dawesa i Younga), Wall Street łącznie dostarczyła Niemcom kredytów na sumę 138 miliardów marek W tym samym czasie Niemcy łącznie tytułem reparacji wojennych wypłaciły 86 miliardów marek Wychodzi więc na to, że „na czysto” Niemcy otrzymały z Ameryki gigantyczny kapitał wysokości 52 miliardów marek, dzięki czemu niemiecki przemysł zbrojeniowy zaczął się intensywnie rozwijać. Znacznie wcześniej, już w 1919 roku, brytyjski premier Lloyd George, odnosząc się do Traktatu Wersalskiego, trafnie przewidywał, że Niemcy nie będą zdolne do udźwignięcia tak dużej sumy reparacji wojennych, co w ostatecznej fazie doprowadzi kraj ten albo do odmowy spłat, albo do wojny. Tak się nieszczęśliwie złożyło, że zrealizowane zostały oba te rozwiązania.

Nie dziwne, że widząc nowoczesne fabryki zbrojeniowe nazistowskich Niemiec, a następnie przyglądając się zardzewiałym amerykańskim halom produkcyjnym, kongresman MacFadden gorzko i zawzięcie atakował Wall Street i Rezerwę Federalną za jej pomoc finansową dla niemieckiej machiny wojennej, na którą środki pochodziły z pieniędzy płaconych przez amerykańskich podatników.

Panie przewodniczący, w przypadku gdy niemiecka firma Nobel Dynamite sprzedaje materiały wybuchowe armii japońskiej, która wykorzystuje je w wojnie w Mandżurii lub na innym terenie, może ona rozliczać rachunki dłużne za sprzedaż w dolarach amerykańskich, następnie przesłać je na wolny rynek dyskontowy w Nowym Jorku.

Rezerwa Federalna przeprowadzi dyskonotowanie owych rachunków dłużnych i pod ich zabezpieczenie dokona emisji nowych banknotów dolarowych. W rzeczywistości, Rezerwa Federalna udziela pomocy niemieckiej firmie produkującej materiały wybuchowe, wprowadzając jej rezerwy do amerykańskiego systemu bankowego. Skoro to wszystko ma miejsce, to w jakim celu wysyłamy naszego przedstawiciela na konferencję w Genewie dotyczącą rozbrojenia [niemieckiej] armii? Czyż rada nadzorcza Rezerwy Federalnej i banki Rezerwy nie pozwalają faktycznie naszemu rządowi dokonywać zwrotu japońskiej armii długów zaciągniętych przez niemieckie fabryki zbrojeniowe (3)?

Poza nowojorskim rynkiem dyskonotowym dla kwitów dłużnych, japoński i niemiecki przemysł zbrojeniowy otrzymywał nisko oprocentowane, krótkoterminowe kredyty. Ponadto Rezerwa Federalna bezpośrednio transportowała rezerwy złota do Niemiec. Gigantyczna kwota pieniędzy należących do amerykańskich depozytariuszy została wysłana do Niemiec bez pobrania jakiegokolwiek zabezpieczenia. Zarząd Rezerwy Federalnej i jej Banki zwyczajnie wypuszczają do obiegu amerykańską walutę w oparciu o rachunki dłużne niemieckich handlowców.

Warty kilka miliardów dolarów kapitał został wchłonięty przez niemiecką gospodarkę, ów proces jest wciąż kontynuowany. Tanie, niemieckie rachunki dłużne są tutaj [Nowy Jork] wyceniane i prolongowane, pod zastaw idzie reputacja amerykańskiego rządu, a koszty płaci amerykański naród. Rezerwa Federalna wysłała do Niemiec 27 kwietnia 1932 roku transport złota, należącącego do narodu amerykańskiego, o wartości 750 tysięcy dolarów. Po tygodniu kolejny transport warty 300 tysięcy dolarów został wysłany do Niemiec w identyczny sposób. W połowie maja złoto o wartości ponad 12 milionów dolarów zostało przez Rezerwę Federalną wysłane do Niemiec. Praktycznie raz na tydzień wyrusza w rejs statek ze złotem do Niemiec. Panie przewodniczący, ufam że amerykańscy depozytariusze, właściciele kont w amerykańskich bankach mają prawo wiedzieć, w jakim celu Rezerwa Federalna wykorzystuje ich pieniądze (4).

Poza uzyskaną pomocą kapitałową ? Wall Street, sporą rolę odegrały reformy Hitlera w systemie finansowym, wśród nich zaś najważniejszym punktem było odebranie z rąk niemieckiego prywatnego banku centralnego prawa do emisji pieniądza. Po likwidacji mało skutecznego i drogiego systemu emisji waluty pod zabezpieczenie długu rządowego (obligacji), niemiecka gospodarka niczym pocisk rakietowy poszybowała w górę. Stopa bezrobocia w Niemczech, która w 1933 roku wynosiła ponad 30 procent, zniknęła, a w 1938 roku Niemcy zanotowały poważny brak rąk do pracy.

Wielka pomoc dla Niemiec ze strony amerykańskich firm w sferze technologii i finansów nie jest już żadną tajemnicą. Była ona później wyjaśniana przez historyków w kategoriach „przypadek oraz krótkowzroczność”. W istocie „przypadek oraz krótkowzroczność” ogromnie wzmocniły i ulepszyły zdolności niemieckiego przemysłu zbrojeniowego.

W 1934 roku niemiecka wydajność w produkcji paliw wynosiła 300 tysięcy ton paliw naturalnych oraz 800 tysięcy ton benzyny syntetycznej (paliwo uzyskane z przeróbki węgla), cała reszta była uzależniona od importu. Gdy Standard Oil sprzedał Niemcom patent na uwodornianie ropy naftowej, aż do roku 1944, Niemcy były w stanie produkować zaskakującą ilość 5,5 miliona ton benzyny syntetycznej oraz milion ton paliw naturalnych.

Mimo że niemiecki wojskowy departament planowania wymagał od przemysłu instalacji nowoczesnych Unii produkcyjnych w celu intensywnego zwiększenia produkcji, to niemieccy eksperci do spraw wojskowych i gospodarczych, podobnie jak przemysł, wciąż nie byli w stanie do końca zrozumieć problemu produkcji przemysłowej na wielką skalę. Działo się tak do momentu, gdy dwaj główni, amerykańscy producenci samochodów weszli na rynek europejski, otwierając fabryki nowego typu w
Niemczech. Dopiero wtedy przed ekspertami otworzyły się nowe perspektywy. Niemieccy inżynierowie zostali wysłani do Detroit w celu opanowania techniki produkcji modułów oraz zasad działania linii produkcyjnych. W Detroit nie tylko zwiedzali hale fabryczne, gdzie produkowano samoloty, ale również otrzymali pozwolenia na wizyty w innych, ważnych instalacjach militarnych. Dzięki temu niemieccy eksperci nauczyli się wielu technologii, by ostatecznie wykorzystać je w konflikcie z Ameryką (5).

Wśród amerykańskich firm, które utrzymywały bliską i poufną współpracę z niemieckim przemysłem zbrojeniowym znajdowały się między innymi General Electric, Ford, DuPont. Wszystkie one należały do Banku Morgana, Chase Bank Rockefellera lub Manhattan Bank Warburga.

Droga wojna i tani pieniądz

Winston Churchill powiedział kiedyś: „Rozpoczęcie wojny jest znacznie trudniejsze niż jej zakończenie”. Po krótkim namyśle miał uznać, że odbiega to od potocznego rozumienia. Ale po bardziej szczegółowej analizie dochodzimy do wniosku o słuszności tego poglądu. Zakończenie wojny często wymaga jedynie tego, aby tajni przedstawiciele dwóch walczących stron usiedli wspólnie do stołu pertraktacji. Przedmiotem ich rozmów mogą być tylko warunki zakończenia konfliktu. Tak więc, niezależnie od tego czy trochę stracą, czy też zyskają, zawsze jest możliwość dogadania się.

Rozpoczęcie wojny jest znacznie bardziej skomplikowane. Samo tylko pozyskanie społecznego poparcia w demokratycznym społeczeństwie jest sprawą wymagającą ogromnych wysiłków. Ten element doprowadzał międzynarodowych bankierów do wściekłości. Było dokładnie tak, jak wskazywał Merton: „w ich oczach wojna i pokój nie istnieją, nie ma haseł, nie ma propagandy, nie ma też poświęcenia i chwały. Oni ignorują wszystkie te wprawiające ludzi w podniecenie rzeczy”. To samo twierdził Napoleon: „Pieniądz nie ma ojczyzny: finansiści nie wiedzą, czym jest cnota i miłość ojczyzny, ich jedynym celem jest osiąganie zysków”.

Naród amerykański, padający ofiarą grabieży ze strony bankierów z Wall Street, po doświadczeniach I wojny światowej oraz Wielkiego Kryzysu 1929 roku, nie był na tyle łatwowierny, aby ponownie dać się oszukać. Nikt nie życzył sobie, by jego synowie, jako mięso armatnie bankierów, wyruszali walczyć na kolejnej wojnie w Europie. Dlatego też w kraju panowała powszechna atmosfera izolacjonizmu, wywołująca niepokój kręgów finansowych.

W 1935 roku specjalna komisja pod przywództwem kongresmana Gerlada Nyea opublikowała obszerny, liczący tysiąc czterysta stron raport, w którym szczegółowo ukazywała wszystkie tajemnice związane z przystąpieniem USA do I wojny światowej. Wśród nich omówione były wszystkie nielegalne i niejawne działania banków oraz producentów wojny, które miały miejsce na początku konfliktu. Równocześnie w pamięci żywe pozostawało przesłuchanie Morgana przed komisją Kongresu w sprawie licznych, związanych z krachem giełdowym w 1929 roku, skandali na Wall Street. To wszystko powodowało, że nastroje antywojenne w Ameryce były bardzo powszechne i silne. W tym czasie bestsellerem była książka Waltera Millisa, Road to War: America 1914-1917 (Droga do Wojny. Ameryka 1914-1917), która jeszcze mocniej podsyciła społeczną dyskusję dotyczącą przystępowania do wojny. W tej atmosferze, w latach 1935-1937 w Stanach Zjednoczonych przegłosowano trzy akty prawne potwierdzające ich neutralność, surowo wzbraniające Ameryce ponownego „wrobienia się” i stania się jedną ze stron globalnego konfliktu.

Jeśli chodzi o sferę gospodarki, Nowy Ład Roosevelta trwał już od pięciu lat, jednak mimo to amerykańska gospodarka wciąż wyglądała fatalnie, stopa bezrobocia utrzymywała się na wysokim poziomie ponad 17 procent. W roku 1938 Ameryka ponownie pogrążyła się w ostrej recesji. Bankierzy i Roosevelt byli przekonani, że jedynie polityka wielkiego deficytu budżetowego i szalonej emisji taniego pieniądza, którą promował Keynes, może uratować gospodarkę. Wszelako polityka ta
może skutecznie zadziałać jedynie w sytuacji wielkiej, światowej wojny.

Po likwidacji standardu złota w 1933 roku wszystkie przeszkody stojące na drodze do wojny zostały usunięte. Wszystko było przygotowane – brakowało jedynie pretekstu. Profesor Uniwersytetu w Georgetown, Charles C. Tansill, twierdzi, że wojna przeciw Japonii stała się elementem planu politycznego bardzo wcześnie, gdyż już w 1933 roku, jeszcze przed przejęciem władzyprzez Roosevelta. W 1932 roku, amerykańska marynarka wojenna potwierdziła możliwość niszczycielskiego ataku na flotę Pacyfiku z odległości 60 mil morskich od Pearl Harbour. Amerykańskie służby wywiadowcze w sierpniu 1940 roku złamały używany przez japońską armię szyfr, dzięki czemu mogły bardzo wcześnie przechwytywać japońską korespondencję wojskową. Zbudowane przez Amerykanów maszyny deszyfrujące wysłano do wszystkich baz. Jedynym miejscem, o którym „zapomniano”, był Pearl Harbour, największa amerykańska baza morska na Pacyfiku. Wielu historyków jest przekonanych, że Roosevelt wiedział o nadchodzącym, ukrytym ataku japońskiej floty na Pearl Harbour.

13 stycznia 1943 roku, Roosevelt i Churchill na konferencji w Casablance wydali wspólną deklarację, domagając się od Niemiec bezwarunkowej kapitulacji.

Deklaracja z Casablanki wprowadziła siatkę antyhitlerowskich konspiratorów, zwolenników zawarcia pokoju z aliantami, w wielką konsternację. Już w sierpniu 1942 Niemcy zaproponowały aliantom pokój, zgadzając się na powrót do granic sprzed 1 września 1939 roku, tak by zakończyć wojnę, w której były z góry skazane na klęskę (6). Siły wewnątrz Niemiec, przygotowujące plan zbrojnego przewrotu i obalenia władzy Adolfa Hitlera oraz partii nazistowskiej, były gotowe. Niestety, deklaracja Roosevelta miała negatywny wydźwięk, znacznie osłabiając wewnętrzną opozycję w Rzeszy.

Kissinger, próbując wyjaśnić motywy kierujące Rooseveltem w momencie ogłaszania deklaracji z Casablanki, pisze: „Roosevelt zaproponował tę politykę z kilku powodów. Obawiał się, że dyskusja nad warunkami pokoju z Niemcami może doprowadzić do podziałów, a chciał, by cała energia aliantów skoncentrowana została na sprawie wygrania wojny. Pragnął także upewnić Stalina w czasie śmiertelnych zmagań bitwy stalingradzkiej, że nie będzie odrębnego pokoju. Nade wszystko jednak nie chciał dopuścić do powtórzenia się sytuacji, w której Niemcy po jakimś czasie ponownie wystąpiłyby z rewizjonistycznymi pretensjami, głosząc, że zostały niespełnionymi obietnicami podstępnie skłonione do zakończenia wojny (7)”. (8)

To, co mówi Kissinger, ma sens, ale najistotniejszy jest fakt, że okrutna i kosztowna wojna została przedłużona o ponad dwa lata, podczas których niezliczona liczba ludzi i nieoszacowany majątek zostały obrócone w popiół. Wśród ofiar wojny znalazło się między innymi około sześciu milionów Żydów. Gdyby wojna zakończyła się w 1943 roku, spora ich część miałaby dużą szansę na przetrwanie. Zresztą nawet w przypadku warunkowej umowy o kapitulacji Niemiec, alianci posiadaliby prawo do dyktowania warunków. Jednakże dopiero co rozgrzani międzynarodowi bankierzy nie mogli odpuścić tak wybornej okazji do zarobienia gigantycznych pieniędzy. Ogień wojny zgasł dopiero w sierpniu 1945 roku, a w trakcie tego okresu dług Ameryki z 16 miliardów dolarów w 1930 roku gwałtownie poszybował w górę, osiągając zawrotną sumę 269 miliardów w 1946 roku. Keynesowska polityka deficytu budżetowego i taniego pieniądza ostatecznie uzyskała „certyfikat” w dymie armatnim II wojny. Dzięki niej bankierzy ponownie pomnożyli swój majątek…

(1) Zeznanie przed Senatem USA, komisja do spraw wojskowych, 1946.
(2) Carroll Quigley, Tragedy and Hope: A History ofThe World In Our time, New York 1966, s. 308.
(3) Congressional Record, 1932. s. 1259-1296.
(4) Ibid.
(5) Sutton, Wall Street and FDR, rozdz. 1.
(6) Walter Schellenberg, Tne Schellenberg Memoirs, London 1956.
(7) Kissinger, Dyplomacja, s. 440-441.
(8) // od opracowującego tekst – bardziej prawdopodobne jest, że Roosevelt pilnował interesów Rezerwy Federalnej i Wall Street – wojna musiała trwać jak najdłużej bo wtedy generowała dochody bankowcom. Takie podejście zgodne byłoby ze stanowiskiem Churchill’a który twierdził że II WŚ to walka z niemiecką gospodarką a nie z nazistami. Poza tym zbyt krótka wojna nie osłabiłaby na tyle Wielkiej Brytanii żeby rozpadło się Imperium Brytyjskie (a taki cel II WŚ stawiali sobie Amerykanie).
materiał opracowano w oparciu o: Hongbing, Song – Wojna o pieniądz

—————————

Lekcje z rzeczywistości – lekcja 4: Morgan, Rothschild, Rockefeller, Warburg i Hitler, S.A. (cz.1)
https://dymilustra.wordpress.com/2015/04/28/lekcje-z-rzeczywistosci-lekcja-4-morgan-rothschild-rockefeller-warburg-i-hitler-s-a/

Lekcje z rzeczywistości – lekcja 4: Morgan, Rothschild, Rockefeller, Warburg i Hitler, S.A. (cz.2)
https://dymilustra.wordpress.com/2015/04/29/lekcje-z-rzeczywistosci-lekcja-4-morgan-rothschild-rockefeller-warburg-i-hitler-s-a-cz-2/

Lekcje z rzeczywistości – lekcja 4: Morgan, Rothschild, Rockefeller, Warburg i Hitler, S.A. (cz.1)

28 Wtorek Kwi 2015

Posted by dymilustra in cykl Lekcje z rzeczywistości, Historia XX/XXI w, Świat

≈ 1 komentarz

Tagi

2 WŚ, Adolf Hitler, banki, bankierzy, Lekcje z rzeczywistości, Morgan, Rockefeller, Rothschild, USA, Warburg, żydzi

// Potomkowie z amerykańskich bankierskich rodzin Morgan, Rothschild (1), Rockefeller i Warburg, chyba czas najwyższy wypłacić Europie odszkodowania za II WŚ. co najmniej z paragrafu o współudział ….
Czas na Norymbergę, Odsłona Druga.

// Poniższy i następne teksty z tego cyklu proszę traktować jedynie jako materiał do własnych prac nad tematem…

28.04.2015

„Ryzykowna inwestycja”: wybór Hitlera. (2)

24 listopada 1933 roku „New York Times” zamieścił artykuł na temat książki autorstwa Sidneya Warburga (3). Książka ta ukazała się tego roku w Holandii, jednak na półkach księgarskich spędziła tylko kilka dni, gdyż bardzo szybko została wycofana i zakazana. Kilka egzemplarzy szczęśliwie przetrwało i zostało przetłumaczonych na język angielski. Angielskojęzyczna wersja książki była wystawiona w British Museum. Później wprowadzono zakaz jej udostępniania opinii publicznej i badaczom. Mówiło się, że autor książki, Sidney Warburg, był pracownikiem jednej z największych rodzin bankierów świata, Warburgów. Wiarygodność treści książki została zdecydowanie zdementowana przez rodzinę Warburgów.

Owa książka ujawniała tajne kulisy działań bankierów z Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii dostarczających Adolfowi Hitlerowi kapitału jak i wsparcia w jego drodze do władzy. Autor książki twierdzi, że w okolicach 1929 roku Wall Street, poprzez plany Dawesa i Younga, udzielała Niemcom pomocy w spłacie reparacji wojennych. W latach 1924-1931, wykorzystując oba plany Wall Street udzieliła Niemcom kredytów na łączną sumę 138 miliardów marek, podczas gdy w tym samym czasie, tytułem reparacji wojennych, Niemcy wypłaciły 86 miliardów marek. W rzeczywistości, Niemcy uzyskały gigantyczną pomoc kapitałową ze Stanów Zjednoczonych, która umożliwiła im rozpoczęcie przygotowań wojennych.

Środki na pożyczki dla Niemiec zostały zgromadzone poprzez sprzedaż niemieckich papierów wartościowych na Wall Street, a ich źródłem był kapitał publiczny. Morgan i rodzina Warburgów, uczestniczący w tym procesie, zagarnęli kolosalne zyski. W trakcie całej tej operacji pojawił się jeden problem: była nim twarda polityka rządu francuskiego w kwestii spłaty reparacji wojennych przez Niemcy. Polityka ta doprowadziła do zamrożenia pewnej części amerykańskich kredytów na terenie Niemiec i Austrii, a Francja uzyskała najważniejszą część niemieckich reparacji wojennych. W ostatecznym rozrachunku, wszystkie te pieniądze pochodziły z Wall Street.

Coraz niechętniej spoglądający na Francję bankierzy z Wall Street w czerwcu 1929 roku zorganizowali konferencję. Rodziny Morgana, Rockefellera oraz szefowie Rezerwy Federalnej zgromadzili się na spotkaniu, by zastanowić się nad tym, jak by tu „uwolnić” Niemcy spod francuskiej presji. Spotkanie zakończyło się osiągnięciem wspólnego stanowiska. Należało za pomocą narzędzia zwanego „rewolucją” obalić francuską kontrolę. Prawdopodobnym kandydatem na lidera ruchu rewolucyjnego był Adolf Hitler. Posługujący się amerykańskim paszportem dyplomatycznym i wyposażony w listy osobiście napisane przez prezydenta Hoovera oraz Rockefellera, Sidney Warburg otrzymał misję nawiązania prywatnych kontaktów z Adolfem Hitlerem.

Kontakty Sidneya z nazistami nie należały do łatwych, a konsulat USA w Monachium nie pracował jak należy. Dopiero po dłuższym czasie, dzięki pomocy burmistrza Monachium, Sidney Warburg zdołał wreszcie spotkać się z Hitlerem. Na tym pierwszym spotkaniu poinformował go o wstępnym warunku bankierów: „prowadzenie ofensywnej dyplomacji, prowokowanie domagających się rewanżu, antyfrancuskich nastrojów”. Cena, której domagał się Hitler, nie była niska: za 100 milionów marek zgodził się mówić wszystko, co mu każą. Sidney przekazał odpowiedź Hitlera do Nowego Yorku.

Bankierzy poczuli, że Hitler jest żarłoczny niczym lew. Zażądana przezń kwota, odpowiadająca 24 milionom dolarów znacznie odbiegała od tej, która wydawała im się właściwa. Zaoferowali 10 milionów dolarów. Ponieważ nastroje społeczne nie były jeszcze sprzyjające dla nazistów, Hitler zgodził się na to. Zgodnie z poleceniem Hitlera, pieniądze przelano do Mendelssohn & Co. Bank w Holandii, by następnie w postaci 10 czeków wysłać je do 10 niemieckich miast. Gdy Sidney powrócił do Nowego Yorku, by złożyć raport, Rockefeller był głęboko oczarowany programem nazistów. W rezultacie, dotąd niezwracający przesadnej uwagi na Hitlera „New York Times” nagle rozpoczął publikację materiałów i artykułów prezentujących jego sylwetkę, jego przemówienia i idee nazistowskie. W grudniu 1929 roku Uniwersytet Harvarda rozpoczął prace badawcze związane z ruchem narodowosocjałistycznym w Niemczech.

Gdy w 1931 roku prezydent Hoover obiecał Francji, że każde rozwiązanie dotyczące kwestii reparacji wojennych będzie wpierw z nią skonsultowane i przez nią zaakceptowane, błyskawicznie utracił względy Wall Street. Wielu historyków utrzymuje, że klęska, którą poniósł Hoover w wyborach prezydenckich, była bezpośrednim wynikiem tej sytuacji.

W październiku 1931 roku Hitler napisał do Sidneya Warburga list. Z tego powodu bankierzy z Wall Street zwołali kolejne posiedzenie, na którym tym razem pojawił się dodatkowo sir Norman z Banku Anglii. Podczas spotkania uczestnicy podzieli się na dwie grupy, pierwsza, pod przywódctwem Rockefellera, skłaniała się ku wspieraniu Hitlera, druga zaś reprezent owała słabo określone, neutralne stanowisko. Sir Norman uważał, że 10 milionów dolarów wydanych już na Adolfa Hitlera w zupełności wystarczy. Wątpił, czy Hitler zawsze będzie zdolny do działania. Na spotkaniu podjęto decyzję o podjęciu kolejnego kroku w celu wsparcia Hitlera.

Warburg ponownie udał się w podróż do Niemiec, pojawiając się na spotkaniu sympatyków Hitlera. Jeden z jego uczestnikówporuszył kwestię uzbrojenia oddziałów SA i SS, którym brakowało karabinów, pistoletów, karabinów maszynowych. W tym czasie zaraz za granicą, w Belgii oraz w miastach Holandii i Austrii powstały wielkie magazyny z bronią. Wystarczyło, by naziści po prostu zapłacili gotówką, a towar zostałby błyskawicznie wysłany. Hitler poinformował Sidneya Warburga o swoich dwóch planach przejęcia władzy – albo przemocą, albo drogą legalną. Hitler zapytał: „zdobycie władzy przemocą wymaga 500 milionów marek, przejęcie władzy legalnymi metodami 200 milionów. Jaką wy, bankierzy, podejmiecie decyzję?”.

Pięć dni później przyszedł telegram ze wskazówką: „te sumy są całkowicie nie do zaakceptowania. Transfer tak wielkich kapitałów do Europy z pewnością wstrząsnąłby całym rynkiem finansowym”. Sidney Warburg przygotował raport. Trzy dni później przyszedł kolejny telegram z Wall Street: „raport otrzymaliśmy, przygotować 10, góra 15 milionów. Proszę powiedzieć temu człowiekowi o konieczności prowadzenia ofensywnej polityki zagranicznej”.

Przejęcie władzy legalnymi metodami za cenę 15 milionów dolarów zostało ostatecznie zaakceptowane przez bankierów z Wall Street. Sposób płatności musiał skutecznie ukryć prawdziwe źródło kapitału. Z powyższej sumy pięć milionów wpłacono do amsterdamskiego Mendelsohn & and Co. Bank, kolejne pięć milionów do Rotterdamsehe Bankvereinigung i ostatnie pięć do Banca d’ltalia.

Wieczorem 27 lutego 1933 roku, gdy w Reichstagu wybuchł pożar, Sidney Warburg odbywał swoje trzecie spotkanie z Hitlerem. Hitler stwierdził, że potrzebuje kolejne 100 milionów marek, by za ich pomocą zakończyć proces przejmowania władzy. Wall Street zgodziło się na siedem milionów dolarów. Hitler domagał się dokonania przelewu pięciu milionów do rzymskiego Banca d’ltalia, a pozostałych dwóch milionów na konto Renania Joint Stock Company w Dusseldorfie.

Zaraz po wykonaniu misji, targany emocjami Sidney Warburg odetchnął z ulgą: Ściśle wykonałem wszystkie postawione przede mną zadania, aż do ostatniego szczegółu. Hitler stał się największym dyktatorem w Europie. Świat obserwuje jego działania od ośmiu miesięcy. Jego zachowanie w ostatecznym rozrachunku pokaże, czy jest dobrym, czy złym człowiekiem. Osobiście sądzę, że tym drugim. Mówiąc do Niemców, naprawdę pragnę się mylić. Świat wciąż chce podporządkować się Hitlerowi – żałosny świat, żałosna ludzkość.

(1) W 1899 roku J.P. Morgan przybył do Londynu na konferencję międzynarodowych bankierów, gdzie został wyznaczony na głównego przedstawiciela interesów Rothschildów w Ameryce. Rezultatem konferencji w Londynie było całkowite połączenie nowojorskiego J.P. Morgan, filadelfijskiego Drexler Company, londyńskiego Grenfell Comapny, paryskiego Morgan Harjes Cie i niemiecko-amerykańskiego M.M. Warburg Company z rodziną Rothschildów. (William Guy Carr, Pawns In The Gamę, Willowdale 1955.)
(2) Antony C. Sutton, Wall Street and the Rise of Hitler, Seal Beach 1976, rozdz. 10.
(3) Chodzi o książkę De Geldbbronnen van Het Nationaal Socialisme – Drie Gesprekkeri Met Hitler (Źródła finansowe narodowego socjalizmu – Trzy rozmowy z Hitlerem) opublikowaną przez wydawnictwo Van Hokelman und Warendor. Powszechnie uważa się, że nazwisko „Sidney Warburg” było pseudonimem autora znającego kulisy kontaktów między Wall Street a Hitlerem
materiał opracowano w oparciu o: Hongbing, Song – Wojna o pieniądz

—————————

Lekcje z rzeczywistości – lekcja 4: Morgan, Rothschild, Rockefeller, Warburg i Hitler, S.A. (cz.1)
https://dymilustra.wordpress.com/2015/04/28/lekcje-z-rzeczywistosci-lekcja-4-morgan-rothschild-rockefeller-warburg-i-hitler-s-a/

Lekcje z rzeczywistości – lekcja 4: Morgan, Rothschild, Rockefeller, Warburg i Hitler, S.A. (cz.2)
https://dymilustra.wordpress.com/2015/04/29/lekcje-z-rzeczywistosci-lekcja-4-morgan-rothschild-rockefeller-warburg-i-hitler-s-a-cz-2/

Subskrybuj

  • Entries (RSS)
  • Comments (RSS)

Archiwum

  • Styczeń 2021
  • Wrzesień 2020
  • Sierpień 2020
  • Lipiec 2020
  • Czerwiec 2020
  • Maj 2020
  • Marzec 2020
  • Styczeń 2020
  • Grudzień 2019
  • Listopad 2019
  • Październik 2019
  • Wrzesień 2019
  • Marzec 2019
  • Marzec 2017
  • Grudzień 2016
  • Luty 2016
  • Styczeń 2016
  • Grudzień 2015
  • Listopad 2015
  • Wrzesień 2015
  • Sierpień 2015
  • Lipiec 2015
  • Czerwiec 2015
  • Maj 2015
  • Kwiecień 2015
  • Marzec 2015
  • Luty 2015

Kategorie

  • Armenia
    • zdjęcia
  • Chiny
  • Europa
  • GB
  • Historia XX/XXI w
    • cykl Lekcje z rzeczywistości
    • cykl Pole walki
    • cykl Rocznica
  • ku pokrzepieniu serc
  • Niemcy
    • zdjęcia
  • Noworosja
    • polityka
      • MH-17
    • propaganda
      • Артём Гришанов
      • у Штирлица
    • wojsko
      • dowódcy
      • mapy
      • walki
    • zdjęcia
  • Polska
    • kresy
    • polityka
      • Andrzej Zapałowski
      • dr Zbigniew Kękuś
      • Grzegorz Braun
      • Jacek Bartosiak
      • Lech Jęczmyk
      • Mateusz Piskorski
      • Max Kolonko
      • Rafał Brzeski
      • Ryszard Zięba
      • Stanisław Michalkiewicz
    • wojsko
    • zdjęcia
    • żydostwo
  • Rosja
    • polityka
      • Андрей Фурсов
      • Валерий Пякин
      • Сергей Данилов
      • Эдуард Ходос
    • wojsko
    • zdjęcia
    • żydostwo (Rosja)
  • Ukraina
    • polityka
      • Геннадій Корбан
    • propaganda
    • wojsko
      • niewolnictwo
      • zbrodnie wojenne
    • zdjęcia
      • neo-faszyzm
    • żydostwo (Ukraina)
  • Uncategorized
    • Георгий Сидоров
  • USA
    • polityka
    • wojsko
    • zdjęcia
  • zdrowie
  • Świat
    • Covid 19 i inne wirusowe
    • islam
    • technika
    • zdjęcia
    • żydostwo (świat)

Meta

  • Zarejestruj się
  • Zaloguj się

Tagi

2 WŚ 17 мгновений весны Adolf Hitler agenci wpływu agresja na Polskę Alaksandr Łukaszenka Armia Czerwona banderowcy banki bankierzy Białoruś Bronisław Komorowski Brygada Świętokrzyska Chiny Czechy demokracja Donbas Eurazja Europa false flag FED geopolityka George Friedman geostrategia Gestapo Grzegorz Braun Hasbara historia Holiszów holokaust IPN ISIS islam Izrael Jan Karski Jedwabne John Perkins Lekcje z rzeczywistości Lobendawa Lwów media MH-17 MH17 migrańci Morgan Niemcy NSZ OUN Polacy Polska prognozy propaganda Rockefeller rocznica Rosja Rosjanie Rothschild rzeź rzeź wołyńska separatyści Sratfor Stanisław Michalkiewicz Stratfor Ukraina Ukraińcy UPA USA Warburg Wojsko Polskie Wołyń wrzesień '39 wrzesień'39 współpraca WTC wyzwolenie Zbigniew Brzeziński ZSRR żydzi Андрей Фурсов Георгий Сидоров

Najnowsze wpisy

  • Covid 19 – ukryta depopulacja? 2021-01-06
  • Koronawirus Covid 19 – depopulacja stosowana – podsumowanie 2020-09-05
  • Koronawirus Covid 19 – depopulacja stosowana cz.2 2020-08-29
  • Teatr pandemiczny. Teoria chorób zakaźnych 2020-07-22
  • Koronawirus Covid 19 2020-07-19
  • Nauka jest rozstrzygająca: maski medyczne i maski oddechowe NIE zapobiegają przenoszeniu wirusów (2) 2020-07-12
  • Lekcje z rzeczywistości – Lend-Lease cz.3/3 2020-06-17
  • Lekcje z rzeczywistości – Lend-Lease cz.2/3 2020-06-17
  • Lekcje z rzeczywistości – Lend-Lease cz.1/3 2020-06-17
  • Koronawirus Covid 19 – depopulacja stosowana 2020-06-13
  • Afro – Amerykanie 2020-06-04
  • Nauka jest rozstrzygająca: maski medyczne i maski oddechowe NIE zapobiegają przenoszeniu wirusów 2020-05-24
  • Koronawirus COVID-19 2020-03-20
  • Izrael – Światowe Centrum Handlu Ludzkimi Organami 2020-01-31
  • Lekcje z rzeczywistości – odkłamywanie zakłamanej historii – cz. 1b – ZSRR 2020-01-01

Andrzej Zapałowski Armenia Chiny Covid 19 i inne wirusowe cykl Lekcje z rzeczywistości cykl Pole walki cykl Rocznica dowódcy dr Zbigniew Kękuś Europa GB Grzegorz Braun Historia XX/XXI w islam Jacek Bartosiak kresy ku pokrzepieniu serc Lech Jęczmyk mapy Mateusz Piskorski Max Kolonko MH-17 neo-faszyzm Niemcy niewolnictwo Noworosja polityka Polska propaganda Rafał Brzeski Rosja Ryszard Zięba Stanisław Michalkiewicz technika Ukraina Uncategorized USA walki wojsko zbrodnie wojenne zdjęcia zdrowie Świat żydostwo żydostwo (Rosja) żydostwo (Ukraina) żydostwo (świat) Андрей Фурсов Артём Гришанов Валерий Пякин Геннадій Корбан Георгий Сидоров Сергей Данилов Эдуард Ходос у Штирлица

Statystyki bloga

  • 35 423 hits

Stwórz darmową stronę albo bloga na WordPress.com.

Prywatność i pliki cookies: Ta witryna wykorzystuje pliki cookies. Kontynuując przeglądanie tej witryny, zgadzasz się na ich użycie. Aby dowiedzieć się więcej, a także jak kontrolować pliki cookies, przejdź na tą stronę: Polityka cookies