Rocznica: Ludobójstwo wołyńskie

Tagi

banderowcy, OUN, rzeź, rzeź wołyńska, Ukraina, UPA, Wołyń

11/07/2015

Ludobójstwo wołyńskie

11 lipca 1943 roku – nastąpiła kulminacja ludobójstwa ludności polskiej na Wołyniu, dokonanej przez ukraińskich nacjonalistów z UPA, gdzie zginęło kilkanaście tysięcy polaków. Jak wyglądało tło wydarzeń?

Konflikt polsko-ukraiński nasilał się wraz z zyskiwaniem świadomości narodowej przez ludność obydwu państw w ciągu XIX wieku.Pierwszym poważnym starciem dwóch nacji były walki w latach 1918-1919 m.in. o Małopolskę Wschodnią. Powszechnie funkcjonującym symbolem tych walk jest bohaterska obrona przez polską młodzież Lwowa.

Cały teren, na którym prowadzono walki został podporządkowany II Rzeczypospolitej na mocy kolejnych traktatów i postanowień: upoważnienia mocarstw zachodnich z czerwca 1919 roku, traktatu w St. Germain z września 1919 r., traktatu ryskiego z marca 1921 r. oraz ostatecznej decyzji podjętej podczas Konferencji Ambasadorów z 1923 roku.Wielu Ukraińców nie potrafiło pogodzić się z fiaskiem koncepcji utworzenia niepodległej Ukrainy, którzy postanowili to uzyskać w dużo brutalniejszych sposób.

W pierwszej połowie lat 20. XX wieku, utworzone Ukraińską Organizację Wojskową (UWO), która była przez cały czas swojego istnienia finansowane, wspierane i kontrolowane przez wywiad niemiecki, a kierownictwo UWO utrzymywało stałe kontakty z niemieckimi oficerami. Wywiadem organizacji kierował Roman Suszko. W celu kontrolowania UWO Niemcy oddelegowali do niej w charakterze kierownika politycznego Riko Jary’ego (oficera wywiadu austriackiego, a potem niemieckiego), który pod pretekstem prowadzenia badań naukowych szpiegował na rzecz Abwehry i zbierał dane o sytuacji w Polsce i jej potencjale zbrojeniowym.

UWO od 1922 roku, w zamian za wsparcie materialne i naiwne obietnice polityczne, przekazywała Niemcom materiały wywiadowcze. W tym samym roku członkowie UWO, zgodnie z porozumieniem ukraińsko-niemieckim, odbywali przeszkolenie w Reischwehrze. Rok później w Monachium powstał specjalny ośrodek szkoleniowy dla Ukraińców.

Pierwszy zamach, za którymi stała organizacja ukraińska UWO miał miejsce we Lwowie 25 września 1921 roku na Józefa Piłsudskiego, ale nie był udany. Od tego momentu aż do 1939 roku następowała powolna kulminacja niechęci, a potem wręcz nienawiści Ukraińców do państwa polskiego, choć przez długi czas nie obejmowała ludności wiejskiej, zwykłych ludzi mieszkających po sąsiedzku z Polakami.

Do znacznego zaostrzenia sytuacji na linii polsko-ukraińskiej przyczyniła się publikacja Dmytro Doncowa „Nacjonalizm:, która ukazała się w 1926 roku. Stanowiła inspiracje ideologiczną ukraińskich nacjonalistów. Zawierała obraz idealnego państwa, jednolitego narodowościowo, rządzonego na zasadach faszystowskich z wodzem na czele. Doncow pisał o stosowaniu „twórczej przemocy” wobec wrogów narodu za których wkrótce uznano Polaków, Żydów, Ormian oraz niezaangażowanych lub wahających się Ukraińców. Nacjonalizm były podstawą przyszłych wydarzeń, narzucając ustrój totalitarny mającemu powstać państwu Ukraińskiemu.

W 1929 roku rozpoczęła działalność Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN), dla której dekalog stał się świętością, a państwo z prac Doncowa celem, który należało osiągnąć. Od 1929 roku nasilił się terror, zastraszania i zabójstwa rodaków dążących do porozumienia ze stroną polską.

Polskie władze II RP próbowały temu przeciwdziałać organizując i przeprowadzając akcje pacyfikacyjne od 16 września do 30 listopada 1930 roku, przeciwko akcjom sabotażowym Ukraińskiej Organizacji Wojskowej. Zostały przeprowadzone przez władze administracyjne, policję i wojsko na rozkaz ówczesnego premiera – Józefa Piłsudskiego w 1930 rok Jednak były skierowane faktycznie przeciwko ludności ukraińskiej w Rzeczypospolitej i jej organizacjom społecznym, na zasadzie odpowiedzialności zbiorowej.

Efektem akcji było doraźne ograniczenie ukraińskich akcji terrorystycznych przeprowadzanych przez OUN, ale także, tak jak zaplanowała OUN, trwałe zantagonizowanie ludności ukraińskiej i państwa polskiego. Akcje OUN były finansowane ze strony wywiadów III Rzeszy i Litwy. W 1934 roku doszło do scalenia UWO z OUN.

Począwszy od września 1939 r., kiedy wschodnie tereny II RP zostały zajęte przez ZSRR, obserwowano wzrost liczby morderstw dokonywanych na Polakach przez ukraińskich nacjonalistów.

Były to jednak pojedyncze, nieskoordynowane ataki. Istotną rolę w utrzymaniu względnego porządku odgrywała obecność Armii Czerwonej i NKWD, które z jednakową bezwzględnością tępiły wszelkie ruchy narodowościowe, zarówno po polskiej, jak i ukraińskiej stronie.

Sytuacja zmieniła się wraz z wybuchem wojny niemiecko-radzieckiej w czerwcu 1941 r. Błyskawicznie, bo w niespełna dwa tygodnie, wojska III Rzeszy przejęły kontrolę nad byłymi Kresami Wschodnimi. Wielu Ukraińców natomiast powitało Niemców jak wyzwolicieli. Pomni proukraińskiej polityki Niemiec w czasie I wojny światowej, spodziewali się, że i tym razem Berlin będzie im sprzyjał.

Pomylili się. Nowe władze nie widziały w Ukraińcach partnerów, lecz co najwyżej posłusznych realizatorów swojej zbrodniczej strategii. W świetle nazistowskiej ideologii należeli oni bowiem do tej samej kategorii co Polacy, Białorusini, Rosjanie i inni „podludzie” przeznaczeni do niewolniczej pracy. Mimo to szeregi ukraińskich kolaborantów szybko rosły. Na większą niż w pozostałych częściach podbitej Europy skalę miejscowa ludność pomagała hitlerowcom w „oczyszczaniu” terenów z Żydów i innych „niepewnych elementów”. Szacuje się, że do końca 1942 r. zginęło ponad 600 tys. żydowskich mieszkańców Wołynia i Galicji. Siłą sprawczą byli Niemcy, ale znaczny udział w tej zbrodni miały ukraińskie bataliony policyjne. Tworzono także ukraińskie oddziały Waffen SS.

Począwszy od 1942 r., rosło grono Ukraińców rozczarowanych polityką Berlina. Większość zasiliła ukraińską partyzantkę, której trzon stanowiła kilkunastotysięczna Ukraińska Powstańcza Armia (UPA) nadzorowana przez Stepana Banderę.

UPA od wiosny 1943 roku prowadziła rozpoczęła zbrojne przeciwko ludności polskiej Wołynia, Polesia i Galicji Wschodniej, zmierzające do jej całkowitego usunięcia z tych terenów. Preludium do ludobójstwa nastąpiło już 9 lutego 1943 r., kiedy banderowcy zamordowali 149 polskich mieszkańców kolonii Parośla. UPA atakowała także polską partyzantkę, która organizowała samoobronę polskich wiosek, a także partyzantkę radziecką.

11 lipca 1943 roku – miała miejsca kulminacja rzezi wołyńskiej, nazwana została „krwawą niedzielą”, ponieważ większość ludności polskiej było wtedy w kościołach na mszach. O świcie sotnie Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińskiej Powstańczej Armii zaatakowały 99 polskich wsi i osiedli w trzech powiatach: kowelskim, horochowskim i włodzimierskim. Tego dnia ukraińscy nacjonaliści zamordowali kilka tysięcy Polaków. Ludność była mordowana w sposób brutalnych. W kwietniu 1944 roku kiedy wkroczyła na tereny wschodnie Armia Czerwona i 1. Armia Polska gen. Zygmunta Berlinga, mordy ustały, a polscy żołnierze, którzy większości pochodzili z tych terenów, organizowali obławy na UPA.

Łącznie z rąk ukraińskich nacjonalistów z UPA zginęło co najmniej ponad. 100 tys. Polaków. W odwecie zginęło 2-3 tys. Ukraińców.

Nacjonaliści ukraińscy mordowali także Żydów i Ukraińców nieprzychylnych UPA i pomagających Polakom. Wiele ofiar było też wśród osób z małżeństw mieszanych. Według wyliczeń Siemaszków na Wołyniu podczas w latach 1941–1945 r. z rąk nacjonalistów ukraińskich zginęło: 846/847 Ukraińców, 1210 Żydów, 342 Czechów, 135/136 Rosjan i 70 osób jeszcze innej narodowości. Są to jednak dane dalece niepełne.

Jednak mordy i walka z UPA, nie skończyła się. W powojennej Polsce w latach 1944-1947, UPA walczyła z regularnymi oddziałami Wojska Polskiego. UPA próbowała blokować przesiedlenia Ukraińców do Związku Radzieckiego w ramach „Operacji Wisła”. UPA niszczyła tory kolejowe, mosty, organizowała zasadzki na oddziały wojskowe prowadzące akcje przesiedleńczą.

Z przyczyn politycznych i cenzury w PRL pomijano rzeź wołyńską ze względu na internacjonalizm, a po przemianach ustrojowych w 1989 roku niewiele zmieniło w tej kwestii. Jakoś w sprawie tej zbrodni nie staramy się ją w pełni wyjaśnić tak jak to było z Katyniem, traktowane. jest jakby te ofiary były „gorsze” od tych w Katyniu. Bo w Katyniu zginęła elita wojskowa, a na Wołyniu zwykli chłopi, kobiety i dzieci Ciągle rozdrapujemy ranę katyńską, a wołyńskiej jakoś nie chcemy zabliźnić. W krajach cywilizowanych zbrodni się nie wartościuję, traktuję się je na równi.

Bierne działania powodują, że dochodzi do fałszowania historii, o czym się można było przekonać 9 kwietnia 2015, kiedy ukraiński parlament przyjął ustawę, które uznał członków UPA za bojowników niepodległość Ukrainy. Ustawa zakłada też karanie wszystkich tych, którzy okazywaliby lekceważenie dla weteranów lub negowali celowość ich walki.

Jeden z czołowych historyków ukraińskich i szef Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej, Wołodomyr Wjatrowycz planuję fałszować historię. Twierdzi, że wydarzenia z 1943 roku były „dziełem dezerterów z Armii Czerwonej”, którzy napadali na polskie wsie. Uważa natomiast, że Polacy dokonywali w tym czasie napadów na ludność ukraińską.

Mimo, że sprawę katyńską wyjaśniliśmy, byliśmy przepraszani dwukrotnie, dostaliśmy setki tomów aktów to tą ranę nadal rozdrapujemy, a w sprawie wołyńskiej jakoś nie chcemy wyjaśnić z powodów politycznych związku z konfliktem na Ukrainie. Takie postępowanie powoduję, że tworzymy kolejne białe plamy w historii oraz nie umożliwiamy zamknięcie pewnej karty historii.

źródła:
https://historiamniejznanaizapomniana.wordpress.com/2015/04/10/ukraina-uznaje-upa-za-bohaterow/
https://historiamniejznanaizapomniana.wordpress.com/2015/04/13/katyn-a-wolyn/

za: https://historiamniejznanaizapomniana.wordpress.com/2015/07/11/ludobojstwo-wolynskie/

———————

Diabła Tam , Lipiec 11, 2015 at 16:00

W artykule są podstawowe wiadomości. Trochę za „sucho” i powinno być kilka przykładów opartych na cytowanych dokumentach np. utworzenie oddziałów ukraińskich w ramach Waffen SS i ich roli w strukturach aparatu przemocy III Rzeszy; piszesz o policji pomocniczej ale już brak jest przykładu jej wykorzystania np. w masowej zbrodni na Żydach w Babim Jarze, czy w 1941 r. we Lwowie. Piszesz o „ukraińskiej partyzantce” a ja pytam której? Tej zależnej od „Wielkiej Ziemi” (Breżniew maiłby coś do powiedzenia) czy tej współdziałającej z Niemcami przeciwko AK?

Już sam fakt usystematyzowania swojej wiedzy na podstawie ogólnie dostępnych materiałów w opozycji do zamilczania i zakłamywania historii przez drainstream zasługuje na uznanie!

Jako ciekawostkę mogę dodać, to co dziś usłyszałem od Grzegorza Motyki, a co do tej pory wydawało mi się nieprawdopodobne: są dokumenty znane ipeenowi, które mówią, że do masowych mordów dowódcy OUN – UPA zalecali zabójcom stosowanie najprostszych narzędzi gospodarskich takich jak siekiery czy widły w celu sprawienia wrażenia „gniewu ludu”.

Sztachety, gwoździe i piły to już chyba inwencja własna zwyrodnialców. Bezmiar cierpień ludności polskiej miał służyć „sprawieniu wrażenia”!

TYLKO DLACZEGO IPN NIE UJAWNIA SZEROKO TYCH DOKUMENTÓW???

Rocznica: Krwawa Niedziela na Wołyniu 11 lipca ’43

Tagi

rocznica, rzeź wołyńska

Ludobójstwo niepotępione

Data 11 lipca – rocznica Krwawej Niedzieli na Wołyniu – symbolizuje jedną z największych tragedii w historii Polski XX wieku, jaką było ludobójstwo wołyńsko-małopolskie. Ludobójstwo, którego ofiarami oprócz Polaków padli także Czesi, Ormianie, Rosjanie i Żydzi oraz Ukraińcy, którzy nie popierali OUN/UPA. Rocznica ta od szeregu lat jest upamiętniana głównie przez organizacje społeczne i wolontariuszy pozarządowych. W dalszym ciągu tematyka związana z tą rocznicą nie jest mile widziana w świecie mediów i polityki, gdzie przede wszystkim nie akceptuje się samego pojęcia „ludobójstwo” jako określenia zbrodni popełnionych z inspiracji banderowskiej frakcji Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów na ludności polskiej Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej. Do dzisiaj Sejm nie chce ustanowić dnia 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian. W drukowanych w Polsce kalendarzach można przeczytać, że 11 lipca przypada Światowy Dzień Ludności, ale nie rocznica Krwawej Niedzieli. W polskiej Wikipedii pod hasłem 11 lipca w ogóle nie ma roku 1943, nie mówiąc już o jakiejś wzmiance o rzezi Wołynia i Małopolski Wschodniej. „Gazeta Wyborcza” w 72. rocznicę Krwawej Niedzieli obszernie pisze o 20. rocznicy masakry w Srebrenicy, przedstawiając zresztą tendencyjnie jej tło historyczne. Tak wygląda stosunek tzw. wolnej i niepodległej Polski do jednej z najokrutniejszych zbrodni popełnionych na narodzie polskim w całej jego historii i w nieodległym przecież czasie.

Dzieje się tak pomimo, że 15 lipca 2009 roku parlament RP podjął uchwałę, podpisaną przez ówczesnego marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego, w której czytamy: Tragedia Polaków na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej winna być przywrócona pamięci historycznej współczesnych pokoleń. Jest to zadanie dla wszystkich władz publicznych w imię lepszej przyszłości i porozumienia narodów naszej części Europy, w tym szczególnie Polaków i Ukraińców. Niestety treść tej uchwały nie jest wypełniana przez instytucje państwowe, które w kwestii ludobójstwa wołyńsko-małopolskiego przedkładają ponad prawdę historyczną tzw. prawdę polityczną – determinowaną przez bieżącą linię polityki amerykańskiej wobec Ukrainy i Rosji.

Dlatego też upominanie się o prawdę historyczną odnośnie tragedii Polaków na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej jest w dalszym ciągu zadaniem wolontariuszy pozarządowych – czyli po prostu społeczników, ludzi sumienia, którzy w imię wartości ogólnoludzkich i w imię patriotyzmu nie chcą pozwolić na spychanie na margines pamięci o martyrologii niewinnych ofiar zbrodniczego nacjonalizmu ukraińskiego. Owocem działalności tych ludzi są nie tylko coroczne obchody rocznicy Krwawej Niedzieli, ale także liczne inicjatywy społeczne – w tym przede wszystkim publicystyczne i wydawnicze – zmierzające do utrwalenia pamięci o Golgocie polskich Kresów.

Jedną z bardziej wartościowych inicjatyw tego typu jest publikacja dr Lucyny Kulińskiej i prof. Czesława Partacza zatytułowana Zbrodnie nacjonalistów ukraińskich na Polakach w latach 1939-1945. Ludobójstwo niepotępione (Warszawa 2015). Należy w tym miejscu zaznaczyć, że również instytucje naukowe w Polsce hołdują prawdzie politycznej, co skutkuje unikaniem używania terminu „ludobójstwo” wobec wydarzeń na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-1944 oraz brakiem poważnych badań naukowych nad przyczynami i przebiegiem eksterminacji Polaków przez nacjonalistów ukraińskich, a także ideologią i charakterem nacjonalizmu ukraińskiego. Badania te prowadzili i prowadzą z własnej inicjatywy naukowcy i publicyści-społecznicy, tacy m.in. jak Czesław Blicharski, Leszek S. Jankiewicz, Aleksander Korman, Lucyna Kulińska, Czesław Partacz, Bogusław Paź, Wiktor Poliszczuk, Leon Popek, Mieczysław Samborski, Szczepan Siekierka i Ewa Siemaszko. Wspomniana publikacja stanowi kompendium wiedzy podsumowujące dotychczasowe ustalenia naukowców i publicystów-wolontariuszy w dziedzinie badań nad nacjonalizmem ukraińskim i jego zbrodni popełnionych głównie na Polakach.

Autorzy poruszyli w swojej pracy cały szereg zagadnień, takich jak: analiza ideologii nacjonalizmu ukraińskiego, terrorystyczna działalność Ukraińskiej Organizacji Wojskowej i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów w okresie międzywojennym, współpraca nacjonalistów ukraińskich z Niemcami hitlerowskimi, udział nacjonalistów ukraińskich w niemieckiej agresji na Polskę w 1939 i ZSRR w 1941 roku, zbrodnie nacjonalistów ukraińskich na Polakach we wrześniu 1939 roku oraz ich zbrodnie na Polakach i Żydach w latach 1941-1942, banderowskie ludobójstwo na Wołyniu w roku 1943 i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-1944, liczba ofiar ludobójstwa, działalność polskiej samoobrony na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, służba Polaków w istriebitielnych batalionach, powojenna działalność UPA w Polsce i operacja „Wisła”. Autorzy rozprawiają się też z mitami neobanderowskiej propagandy odnośnie sprowokowania przez Polaków ludobójstwa, charakteru służby Polaków w istriebitielnych batalionach, tzw. polskich odwetów w Pawłokomie, Sahryniu i Terce oraz charakteru i przebiegu operacji „Wisła”. Praca została uzupełniona o aneks autorstwa Aleksandra Kormana (1926-2004), opisujący 135 metod tortur i zabijania Polaków przez bojówkarzy OUN/UPA.

Godnym podkreślenia walorem pracy jest przedstawienie neopogańskiej, amoralnej i antyhumanistycznej ideologii nacjonalizmu ukraińskiego w wydaniu Mykoły Michnowśkiego (1873-1924) i Dmytro Doncowa (1883-1973) jako głównej przyczyny antypolskich i zbrodniczych działań OUN i UPA. Mało kto ma tego w Polsce świadomość, gdzie w oficjalnym przekazie medialnym dominuje wskazywanie na tzw. polskie winy – od wyzysku rusińskich chłopów pańszczyźnianych przez polską szlachtę poczynając – jako przyczyny zbrodni banderowskich na Polakach. Przekaz ten pokrywa się w całości z propagandą neobanderowską, która szermuje sloganem „krzywdy ukraińskiej” na usprawiedliwienie wyrzynania całych polskich wsi od niemowląt po starców. Nie wszyscy mają też w Polsce świadomość tego jakie treści zawiera ideologia nacjonalizmu ukraińskiego i że do tego dziedzictwa wprost odwołują się już nie tylko ukraińskie partie polityczne typu „Swoboda”, Prawy Sektor, Partia Radykalna i „Batkiwszczyna”, ale od 9 kwietnia 2015 roku także wspierane wszystkimi siłami przez Polskę państwo ukraińskie.

Walorem pracy jest także analiza liczby ofiar ludobójstwa wołyńsko-małopolskiego. Wedle ustaleń Ewy Siemaszko wynosi ona 133 800 osób, Leszka S. Jankiewicza 158 803 osoby, a Szczepana Siekierki 185 121 osób. Zdaniem Lucyny Kulińskiej, liczba ok. 150 tys. Polaków, zamordowanych przez banderowców, jest dobrą podstawą do dyskusji pod warunkiem, że do liczby tej zostaną dodane osoby, które zginęły po zakończeniu akcji eksterminacyjnej, w wyniku zniszczonych domostw, wynikłych z tego chorób, głodu i poniewierki. Badaczka ta podkreśla również, że stosunek strat polskich i ukraińskich na Wołyniu, w Małopolsce Wschodniej i ziemiach pojałtańskiej Polski wyniósł maksymalnie 20:1, a minimalnie 14:1. Jest to o tyle istotne, że ukraińscy badacze o poglądach nacjonalistycznych oraz basujące im media w Polsce starają się zaniżyć liczbę ofiar polskich i zrównać ją z liczbą ofiar ukraińskich, by udowodnić tezę o „drugiej wojnie polsko-ukraińskiej”.

Warto również zacytować znaną ocenę operacji „Wisła” autorstwa Lucyny Kulińskiej, która została przytoczona w omawianej pracy: To OUN i UPA ponosi odpowiedzialność za represje, które spadły na ukraińską i rusińską ludność dzisiejszych polskich województw południowo-wschodnich. Nie wolno mylić przyczyny ze skutkiem. Zrzucanie na Polskę wtedy i dzisiaj winy za to, że skutecznie obroniła swych obywateli i okrojone terytorium, należy uznać za nadużycie.

Na zakończenie autorzy piszą o powodach milczenia o ludobójstwie wołyńsko-małopolskim. Stawiają tezę, że po pierwszym mordzie z rąk OUN/UPA kresowych Polaków zamordowano jeszcze trzykrotnie. Mordem drugim, zdaniem autorów, była polityka „przyjaźni” pomiędzy PRL a ZSRR, w imię której wyciszano sprawy uznawane za kłopotliwe. Nie do końca się tutaj z autorami zgodzę, ponieważ w PRL jednak ukazywały się publikacje na temat zbrodni OUN i UPA – tak beletrystyczne (Jan Gerhard), jak i popularnonaukowe czy naukowe (Edward Prus). Nakręcono również dwa filmy fabularne poświecone tej tematyce („Ogniomistrz Kaleń” Ewy i Czesława Petelskich oraz „Zerwany most” Jerzego Passendorfera).

Zgodzę się natomiast z tezą autorów o mordzie trzecim i czwartym. Piszą oni o tym następująco: Kiedy w 1989 r. odrodziła się Polska niepodległa i suwerenna, przywieziono ze Stanów Zjednoczonych poprawność polityczną, czyli lewacki przefarbowany neomarksizm. On to znów zakneblował politykom usta. Kresowiacy mieli milczeć i wspominać pomordowanych w czterech ścianach mieszkania czy na zamkniętych konferencjach, w imię wyższej polityki (…). Był to mord trzeci, który – tak jak poprzednie, ale i następne – można by nazwać „mordem przez przemilczenie” (…). Mord na prawdzie o losach kresowian popełniono również poza granicami Kraju. Paryska „Kultura”, wbrew opinii większości polskiej emigracji, w imię pojednania polsko-ukraińskiego drukowała częściej wypowiedzi ukraińskich nacjonalistów niż polskich ofiar. Był to mord czwarty.

Autorzy trafnie zauważają również, że społeczeństwo polskie pozwoliło sobie narzucić fałszywą tezę o konieczności „pojednania polsko-ukraińskiego”. Takiego pojednania oba narody nie potrzebują, ponieważ nie żywią wobec siebie wrogości, a ludobójstwo wołyńsko-małopolskie zostało popełnione przez ekstremistyczną mniejszość narodu ukraińskiego. Ewentualne pojednanie mogłoby nastąpić tylko z banderowcami, ale oni sobie go nie życzą, negując zbrodnie OUN/UPA i nawiązując do zbrodniczej ideologii. Wielokrotnie zwracał na to uwagę Wiktor Poliszczuk (1925-2008), który podkreślał, że nie ma zbrodniczych narodów, a są jedynie zbrodnicze ideologie oraz że Ukraińcy i Polacy potrzebują przede wszystkim odrzucenia i potępienia ideologii OUN/UPA i oddania czci zamordowanym ofiarom.

Niestety dzisiaj zbrodnicza tradycja nacjonalizmu ukraińskiego, przy wydatnym współudziale polskim, stała się historycznym i politycznym fundamentem pomajdanowej Ukrainy. Wielu polskich publicystów i naukowców relatywizuje lub usprawiedliwia zbrodnie OUN/UPA. Wyznacznikiem ich postawy stały się m.in. poglądy amerykańskiego historyka Timothy Snydera, który w kwestii zbrodni popełnionych przez nacjonalistów ukraińskich zaproponował rezygnację z terminu „ludobójstwo” i poszukiwanie „mniej obciążonego politycznie pojęcia”. Do tej propozycji nawiązał m.in. Sławomir Dębski – w latach 2007-2010 dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych – który w polemice z ukraińskim historykiem Andrijem Portnowem – uznającym zbrodnie UPA na Polakach za ludobójstwo – twierdził, że nie ma potrzeby nazywać tych zbrodni ludobójstwem (Wołyń. Jeszcze rzeź czy ludobójstwo, wyborcza.pl/magazyn, 9.08.2013). Jak dużą wagę przywiązuje historiografia amerykańska do zbrodni OUN/UPA pokazał wspomniany Timothy Snyder w swojej fundamentalnej pracy pt. Skrwawione ziemie. Europa między Hitlerem a Stalinem (Warszawa 2011). Na s. 424 wspomniał on jednym zdaniem, że „partyzanci ukraińscy dokonali czystek etnicznych na Polakach w 1943 roku”, a na s. 355 również jednym zdaniem stwierdził, że UPA „zamordowała dziesiątki tysięcy Polaków, prowokując polski odwet na Ukraińcach”. Nie podał przy tym gdzie i kiedy te dziesiątki tysięcy Polaków zostały zamordowane oraz jakie były rozmiary tego odwetu. Natomiast na s. 356-357 szerzej wspomniał o operacji „Wisła”, nazywając ją „ostatecznym rozwiązaniem kwestii ukraińskiej” przez „reżim polski”. Nawiązał więc do stosowanego przez hitlerowców określenia zagłady Żydów („ostateczne rozwiązanie”). Czy amerykański historyk chciał przez to powiedzieć, że operacja „Wisła” była porównywalna z holokaustem Żydów?

Bartłomiej Sienkiewicz w rozmowie z Timothy Snyderem i Sławomirem Sierakowskim (Nie poganiajmy Ukraińców do rozliczenia, wyborcza.pl/magazyn, 19.07.2013) stwierdził, że jeśli mowa o „porządku politycznym, to problem wołyński odgrywa rolę granatu, który trzeba jak najszybciej unieszkodliwić. W 23-letniej historii Polski niepodległej stosunki z Ukrainą są jednym z fundamentów poczucia polskiego bezpieczeństwa”. Fałszywa to Giedroyciowska nuta, której odgrywaniem polscy politycy chcą zagłuszyć swój udział w realizacji amerykańskiej polityki na Wschodzie oraz uległość wobec lobby banderowskiego. Jeśli zaś chodzi o unieszkodliwianie granatu – jakim jest dla nich „problem wołyński” – to zamiatając pod dywan prawdę o ludobójstwie wołyńsko-małopolskim i zbrodniczym charakterze ideologii banderowskiej doprowadzili do odrodzenia banderowskiego raka na Ukrainie. Nie wierzę, że gloryfikująca OUN/UPA Ukraina będzie fundamentem polskiego bezpieczeństwa.

Na pięć dni przed rocznicą Krwawej Niedzieli Jerzy Bukowski z krakowskiego Porozumienia Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych z radością oznajmił, że „rozpoczęła się ekshumacja szczątków sześciu krasnoarmiejców pochowanych obok częściowo już zdemontowanego pomnika Chwały Armii Czerwonej w nowosądeckiej Alei Wolności” (Dopięliśmy swego!, niezależna.pl, 9.07.2015). Z kolei na projektowanym przez Radę Pamięci Walk i Męczeństwa Panteonie-Mauzoleum Ofiar Komunizmu mają znaleźć się nazwiska kilkunastu członków UPA, w tym Myroslawa Onyszkiewicza-„Oresta” – jednego z czołowych terrorystów OUN/UPA, dowódcy VI. Okręgu UPA „Sian” i członka Krajowego Prowodu OUN. Takie są priorytety realizowanej w Polsce polityki historycznej. I takie niestety pozostaną.

Bohdan Piętka

Oświęcim, 10 lipca 2015 r.

za: https://bohdanpietka.wordpress.com/2015/07/10/ludobojstwo-niepotepione/

————————————

Diabła Tam , Lipiec 11, 2015 at 11:15

Dziś rocznica „Krwawej niedzieli”. To był czas pogardy, niskiej ceny życia i absolutnego zła – tak zbrodnię wołyńską wspominał były szef MSZ Adam Daniel Rotfeld. Jego zdaniem, próba zapomnienia o niej daje negatywne rezultaty, bo „prawda, która nie jest nazwana, wraca z dużo większą siłą i ma bardzo negatywne skutki”.

Dlatego też w Jedynce PR wystąpił dziś w „Rozmowie dnia” prof. Grzegorz Motyka z IPN ( od 2’25)
http://www.polskieradio.pl/7/129/Artykul/1473895,Sygnaly-Dnia-11072015-cz-3-0812
sam wywiad: http://www.polskieradio.pl/7/129/Artykul/1473873,Historyk-panstwo-ukrainskie-stanelo-przed-pokusa-przemilczenia-zbrodni-na-Wolyniu

Od kilku tygodni ( coś mi się wydaje, że od przerżniętych wyborów) obóz styropianu widząc tragiczne ( nie tylko dla siebie) skutki prowadzonej polityki zapominania, zakłamywania i eufemizacji historii stara się zminimalizować skutki. Dlatego, myślę, odbyła się od 27. czerwca w Pałacu Prezydenckim konferencja nt. „pojednania” z upadliną (http://www.polskieradio.pl/39/3/Artykul/875550,Szef-IPN-wspomnienie-zbrodni-wolynskiej-wciaz-wywoluje-cierpienie) a dziś, w rocznicę, przemówił ipeenowiec w ogólnopolskim, państwowym radiu. Na początku niby obiektywnie ale później wnioski, z którymi się nie zgadzam. Podstawowy błąd, moim zdanie, to próba zakłamania genezy UPA w świetle podpisanych na plecach chrabiego Girr’an Dolla ustaw gloryfikujących faszyzm. UPA powstała na terenie Polski, przeciw Polsce, na Polaków skierowane były zbrodnicze działania „ o charakterze ludobójstwa” (haniebny unik Sejmu RP). Profesor Grzegorz Motyka próbował zmienić chronologię zdarzeń usprawiedliwiając podpisanie profaszystowskich ustaw na plecach Bula faktem, że nakierowane one były na tę część walki „narodowo-wyzwoleńczej” UPA, która była toczona przeciwko Armii Czerwonej. Jednak niezbywalną prawdą jest fakt, że to Armia Czerwona i NKWD ścigała na terenie dzisiejszej upadliny banderowskie bandy za zbrodnie popełnione po 1939 r. , zbrodnie wołyńskie, współudział w eksterminacji Żydów, wysługiwanie się hitlerowcom, kolaborację z Niemcami, stworzenie i udział w ślepo oddanych idei faszyzmu formacji zbrojnych Waffen SS, obsadę niemieckich obozów koncentracyjnych.

Ponadto pan profesor usprawiedliwił istnienie tego orwellowskiego Ministerstwa Prawdy, ten najbardziej haniebny pomysł styropianu, który służy szerzeniu jedynie słusznej, ideologicznej prawdy ty, żę świadkowie zeznająć przed prokuratorem-„historykiem” IPN nie konfabulują, boją się mówić nie prawdę . A zwykłemu historykowi mogą…Z tego wynika, że zeznający świadek mówi to, czego prokurator – „historyk” się spodziewa a nie to, co zapamiętał, bo grozi mu kara za składanie fałszywych zeznań. To prawdziwy historyk na podstawie, często sprzecznych, relacji świadków i takichże dokumentów ze zdarzeń ustala przebieg faktu historycznego.

Skąd ta nagle poprawnościowa biegunka obozu władzy? Myślę, że krople gniewu i oburzenia, które zbierały się poza drainstreamem stanowią już nie strumyczek ale całkiem pokaźną, rwącą rzekę. Za co dziękuję tu obecnym.

Kolejna hucpa IPN to uznanie wszystkich pogrzebanych na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu w wyniku „terroru komunistycznego w latach 1944-1956” (artykuł w Przeglądzie nr 28 z 6-12.07.2015). IPN hurtem uznał wszystkich pochowanych za ofiary komunistyczne na równi z „żołnierzami wyklętymi”. W rzeczywistości byli to niemieccy zbrodniarze wojenni, członkowie Wehrwolfu, pospolici bandyci. Dokonywane są ekshumacje. IPN zależało na znalezieniu zwłok skazanych na śmierć członków bandy „Otta” (Franciszek Olszówka) i Heleny Motykówny ( zbieżność nazwisk?). Brała ona udział w zasadzce na milicjantów w m. Wioska pod Sycowem 7.02.1946 r. a tydzień później na pociąg na stacji w Czastarach, gdzie zabito polskich i radzieckich żołnierzy.

Jeśli ktoś może wskazać mi jakąś bibliografię (poza ipeenowską) na temat bohaterskiej działalności AK i „żołnierzy (słusznie) wyklętych” na terenie Wrocławia i Dolnego Śląska w latach 1944-1956, będę wdzięczny.

Takie działania IPN wpisują się w ciąg zdarzeń (uchwała Sejmu nt. zbrodni wołyńskich mówiących o zbrodni mającej cechy ludobójstwa, tchórzliwe milczenie ustaw gloryfikujących banderyzm i UPA, gloryfikacja Stauffenberga) mających na celu antyrosyjską propagandę i relatywizację faszyzmu.

15vagabunda , Lipiec 11, 2015 at 13:02

tytułem uzupełnienia – Motyka z IPN reprezentuje opcję ukraińską interpretacji historii Polski [ obowiązującą na uczelniach polskich niestety]
” Strona ukraińska zgoła inaczej tłumaczy tło historyczne akcji Wisła. Za przykład niech posłuży fragment wstępu do „Od rzezi wołyńskiej do akcji Wisła” autorstwa Grzegorza Motyki „”Dziesiątki tysięcy zabitych cywilów […] Pod tymi liczbami kryje się porażający obraz historii, którą współdzielimy z Ukrainą. Autor przedstawia przebieg krwawego konfliktu jaki rozgorzał pomiędzy Polakami i Ukraińcami [ !!!!] ”. itd.
z kolei polskojęzyczny ukraiński żyd Rotfeld:
„…Uratowany przez Szeptyckiego jako żydowskie dziecko prof. Adam Daniel Rotfeld, były polski minister spraw zagranicznych, zauważył, że Instytut Yad Vashem mimo przyjętej zasady nienadawania tytułu „Sprawiedliwego” tym, którzy popierali faszystów, przyznał go za ratowanie Żydów Oskarowi Schindlerowi. A przecież należał on do partii hitlerowskiej i został nawet wyróżniony Złotą Odznaką NSDAP….”
http://www.tolerancja.pl/?ukrainscy-sprawiedliwi,295
http://andrej.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=93&Itemid=54
Protesty Polaków:
Migawki z protestu przeciwko sesji PAU “ku czci” Szeptyckiego:
https://krakjw.wordpress.com/2009/11/25/migawki-z-protestu/